CouranD #8 - Het Ritme van Vooruitgang
Muziekrechten, chips, Substack, en onderhoud
Writing is often considered an individualistic enterprise, but journalism is a collective endeavor. - Clio Chang
Goede zondag, en welkom nieuwe lezers! We zijn weer flink gegroeid sinds onze laatste editie en daar zijn we natuurlijk erg blij mee! Nu, een challenge: als het voor volgende editie lukt om 1000 subscribers te bereiken, hebben wij een verassing voor jullie! Als iedereen nog één collega/vriend/buurvrouw uitnodigt om zich in te schrijven, dan halen we dat makkelijk. Over makkelijk gesproken, nu kan je mensen gewoon naar courand.nl sturen!
Deze week schrijven we over het opkopen van muziekrechten, de Substack-revolutie, Apple chips, en tot slot bezinnen we ons op de vraag of innovatie nou wel zo waardevol en noodzakelijk is. Vergeet niet dat je altijd kan reageren met ideeën of feedback op de mail! Veel leesplezier!
🎵Chasing Payments
Investeringsmaatschappijen kopen massaal muziekrechten op
Weet je wie lekker verdient als je Adele's Turning Tables aanslingert op Spotify? Een investeringsmaatschappij. En dat geldt voor steeds meer muziek. Afgelopen week werd bekend dat investeringsmaatschappij KKR de rechten op 500 nummers van OneRepublic zanger Ryan Tedder heeft aangekocht voor $ 200 miljoen. Niet vanwege jouw jaarlijkse 'Counting Stars' momentje, maar omdat Tedder schreef voor sterren als Beyonce, Adele en Taylor Swift.
KKR's aankoop past in een trend:
Hipgnosis Songs Fund haalde volgens RTL recentelijk € 1,5 miljard op bij investeerders om rechten op songteksten van onder andere Neil Young en Shakira op te kopen.
De correspondent schreef in 2017 dat Imagem (van pensioenfonds ABP) voor ruim 500 miljoen euro was verkocht (2min). Imagem bezat rechten op liedjes van o.a. Michael Jackson, Daft Punk en Madonna
Wat krijgen investeerders voor die prijs? Een betrouwbare inkomstenstroom:
Commercieel gebruik = $$$. Ze verdienen geld voor elk gebruik in films en reclames, maar ook voor games en TikToks.
Elke stream = $. Streamingplatformen zoals Spotify moeten betalen voor elke keer dat jij een nummer afspeelt.
Oude artiesten zijn vooral in trek. Zoals dit Volkskrant artikel over Bob Dylans verkoop (2 min) goed uitlegt, kan een artiest zo al zijn inkomsten in één keer innen, en dat vergemakkelijkt de verdeling van de erfenis. Je dacht misschien dat het moeilijk was om de inboedel van je oma te verdelen, gezamenlijk keuzes maken over de muzikale nalating van een legende is helemaal een crime.
Waarom verkopen schrijvers juist nu massaal hun rechten?
Corona: artiesten zijn hun meest lucratieve inkomstenbron kwijt (concerten) en hebben geld nodig.
Corona: we zitten thuis massaal te streamen, wat de waardering van liedjes opstuwt.
RTL schrijft dat investeerders inmiddels ook Nederlandse schrijvers benaderen (5 min). Onder andere Buma/Stemra vindt dat Nederlandse artiesten niet mee moeten doen. Ze verwachten dat de prijs van muziekrechten nog gaat stijgen. Dat is overigens exact wat Hipgnosis hoopt te bereiken: veel muziek kopen —> druk uitoefenen voor betere voorwaarden op Spotify —> hogere waarde muziek.
Over muziekrechten gesproken: na een aantal decennia verlopen rechten zoals die op muziekteksten. Dankzij dit mechanisme is dit jaar onder andere "The Great Gatsby" publiek goed geworden! Maak je klaar voor The Great Catsby?!
📰 Substack overflow
Nieuwsbrieven, de potentie van Substack en de prijs van onafhankelijkheid
Zoals bij elke startup die uit het niets lijkt op te komen zijn er voorstanders en critici. Maar allereerst: wat is Substack precies? Het is een dienst ('stack') die het makkelijk maakt om een nieuwsbrief te beginnen en (uiteindelijk) 'subscribers' ervoor te laten betalen. Volgens de oprichters is het een manier voor journalisten en schrijvers om onafhankelijk te worden van traditionele media en direct in contact te staan met, en te verdienen aan, hun publiek. (Hier een interview met een van de oprichters (🔈 1u)
In dit stuk (25 min) kijkt The New Yorker kritisch naar de impact die Substack kan hebben op de toekomst van media. Uiteraard zijn er twee kanten aan dit verhaal.
Enerzijds,
Substack lijkt een succesvol business model te hebben gevonden om mensen (weer) te laten betalen voor journalistiek. Bovendien is het verdienmodel zo opgezet dat Substack alleen geld verdient wanneer de individuele makers dat ook doen.
Het biedt vrijheid en autonomie aan getalenteerde schrijvers en journalisten.
Het lijkt geen clickbait en sensationele content in de hand te werken (geen algoritmes)
De content en de subscribers zijn en blijven van de makers zelf, niet van Substack.
Anderzijds,
Er zijn vraagtekens te plaatsen bij de teruggetrokken houding van Substack ten opzichte van wat voor inhoud er wel en niet gepubliceerd mag worden.
Maar weinigen kunnen echt van leven van een betaalde Substack nieuwsbrief, en dat zijn vooral mensen die al een groot publiek hadden vergaard (bij traditionele media) voordat ze de stap naar Substack maakten. Lees hier een verhaal over een 'gefaalde' Substacker (10 min), ironisch genoeg gepubliceerd op een Substack nieuwsbrief over falen.
Er zijn twijfels over de claim van Substack dat ze publiceren zouden 'democratiseren'. Dit stuk van de Colombia Journalism Review (25 min) kijkt kritisch naar Substack en benadrukt dat Substack tot dusver vooral de gevestigde (witte, mannelijke) namen bedient, en bestuurd wordt door tech bros uit Silicon Valley.
Ondertussen wil Substack nadrukkelijk niet gezien worden als traditioneel mediabedrijf, maar begint het steeds meer trekken te vertonen die het tegendeel suggereren. Zo bieden ze juridische hulp, en geven ze voorschotten aan veelbelovende 'substackers'.
De opkomst van Substack (en andere vergelijkbare bedrijven) doet denken aan de opkomst van blogs in de jaren '90 en vergelijkbare claims van democratisering en disruptie. De toekomst zal uitwijzen wat de impact deze keer zal zijn. Ondertussen heeft Substack in elk geval alweer acht edities van CouranD mogelijk gemaakt.
🔗 Mag ik de chips?
Apple stapt over op zelf-ontworpen chip voor Macs. Waarom?
In november introduceerde Apple hun eerste Macs met hun eigen chip, in plaats van de chips van Intel. De chip is gebaseerd op 'ARM'-technologie, een fundamenteel andere en energiezuinigere architectuur dan Intel gebruikt.
Velen zagen dit al aankomen, maar toch ging er een schokgolf door de tech wereld nadat de eerste recensies van de nieuwe Macs gepubliceerd werden. De recensenten waren vrijwel unaniem dat dit wel eens de beste laptops ooit gemaakt zouden kunnen zijn.
Waarom doet Apple dit? NRC legt het hier uit (5 min)
Grip behouden op alle onderdelen van het Apple ecosysteem (zowel software als hardware)
Intel chips lopen steeds verder achter qua rekenkracht
Apple wil consumenten overhalen ook gebruik te maken van Macs. Aangezien de nieuwste chip van Apple gebaseerd is op de Apple-chips die al in de iPhones zitten, gaan iPhones en Macs veel beter integreren, en wordt die overstap aantrekkelijker.
Ben Thompson plaatst deze ontwikkeling in historisch perspectief (10 min). Het sleutelwoord is 'integratie'. Maar:
What is fascinating is that while modern Apple is indeed characterized by the integration of hardware and software, the balance of which differentiates the other has shifted over time
Apple maakte hierbij een ontwikkeling door in drie fases.
Eerst een fase waarbij software een belangrijkere onderscheidende factor was dan de hardware.
Volledige integratie. Zowel software en hardware waren alleen in een (unieke) combinatie te krijgen. Zonder iPhone geen iOS, en zonder iOS geen iPhone.
In de derde fase werd de hardware de belangrijkste onderscheidende factor. Het is de hardware die de iPhone uniek maakt (bijv. camera's in combinatie met Apple chips).
Nu zijn we op het punt beland dat Apple 'de beste chip ter wereld' heeft gemaakt (Thompsons woorden), en je wel Apple hardware en software moet kopen om er gebruik van te kunnen maken.
En wat betekent dit voor Intel? Intel heeft een grote inhaalslag te maken. Ze zijn een enorme afzetmarkt (Macs) voor hun chips aan het verliezen, en lijken niet wendbaar genoeg om het tij te kunnen keren. Leuk feitje, zowel Apple als Intel zijn klant van ASML, het Nederlandse bedrijf dat de machines levert waar chips mee gemaakt worden.
🤔Een onderhoud over innovatie
Waarom onze focus op innovatie misschien niet terecht is
Waar komt onze fascinatie met innovatie vandaan? En zouden we ons niet veel meer bezig moeten houden met haar 'saaie tegenhangers': onderhoud en infrastructuur?! Dat is het topic van deze inspirerende long-read (of long-listen) van twee professoren uit New York (12 min). Lees het als je zin hebt in (Amerikaanse) geschiedenis en filosofie. Zo niet, hier de TL;DR:
Onze houding tegenover innovatie is de afgelopen decennia veranderd:
Tussen 1870 en 1940 gaan technologische vooruitgang (telefonie, radio, auto's, electronica), nieuwe industrieën en economische groei hand-in-hand. In deze tijd krijg innovatie, het ontwikkelen van nieuwe dingen, een positief imago.
Geïnspireerd daarop gaan landen vanaf de jaren 70 beleid voeren op het ontwikkelen van innovatieve regio's, zoals Silicon Valley.
Vanaf 1990 gaan ook academici en journalisten zich meer interesseren in innovatie.
In dit millennium lijkt de kritiek op 'innovatie' toe te nemen. Niet alleen werd het een leeg buzzword, er verscheen ook steeds meer bewijs dat innovatie systemische problemen met zich meebrengt, zoals ongelijkheid.
De auteurs stellen een ander houding tegenover technologie voor, waarbij we:
Ons minder blind staren op innovatie en ons realiseren dat veel van de techniek die we dagelijks gebruiken al jaren bestaat.
Meer aandacht besteden aan infrastructuur. Dat klinkt saai, zoals deze meesterlijke fake-trailer (3 min 🎬)) mooi vangt, maar infrastructuur verteld veel over een land. Zoals de Guardian beschrijft, kan een (ingestorte) brug symbool staan voor wederopbouw, nationale cultuur en politiek (6 min).
Meer aandacht besteden aan het onderhoud van wat al bestaat, in plaats van nieuwe dingen bouwen. Er zijn meer 'onderhouders' in de wereld dan innovators en onderhoud is minstens zo cruciaal (10 min) voor het functioneren van de maatschappij. Iets wat volgens dit boek in de wereld van cybersecurity nu pijnlijk ondervonden wordt.
Wat zo'n nieuwe houding ons op zal leveren? Met een beetje geluk leren we af om innovatie inherent als iets positiefs te zien (cocaine was ook een innovatie) en zullen we meer aandacht en waardering ontwikkelen voor de 'onderhouders' (dit zijn vaker vrouwen en minderheden). Maar het dwingt ons vooral na te denken over wat we uit technologie willen halen en ons af te vragen: is elke innovatie een stap naar een betere samenleving?
🔔 Bonus: CES
Vorige week vond (virtueel) de jaarlijkse Consumer Electronics Show (CES) plaats. Deze mega-beurs is normaal in Las Vegas en staat bekend als hét event waar tech-bedrijven hun nieuwste gadgets tonen aan het publiek. Bijna elke krant of tech-blog schrijft over, hier een kleine selectie:
De Volkskrant presenteert 'de krenten uit de pap' zoals een slim toilet wat je-weet-wel analyseert en The Verge presenteert awards voor categorieën zoals 'Best Concept' (een slim mondkapje) en 'Best Robot' (Samsung's butler-robot)
General Motors (GM) gaat met 'BrightDrop' flink investeren in elektrificeren van de volledige logistieke keten.
Deze korte analyse van 'StaceyOnIoT' concludeert dat de 'smart home' industrie even een moment van reflectie neemt.
💡 Bits & Bytes
Wikipedia is 20 jaar geworden! Lees hier de onstaansgeschiedenis (23 min), en hier de uitdagingen voor de toekomst (7 min).
Een artikel van New York Times over de grondlegger van het wereldwijde web, en zijn plannen om de digitale wereld te transformeren (8 min)
Een eerlijke en herkenbare medium-post over hoe het ontwerpproces écht gaat (11 min).
Download een tamagotchi op de Touchbar van je MacBook Pro!
Deze tool van OpenAI (de ontwikkelaars van GPT-3) kan je een afbeelding laten genereren van alles wat je maar zou willen.
📷 Beeld van de week
Rachael Talibart, https://www.wired.com/story/wave-photography/
En, vond je dit leuk? Kan het beter? Heb je tips voor interessante onderwerpen? Laat het ons weten! Je kan gewoon mailen naar courand@substack.com. En vergeet ‘m niet te delen!
Barend en Ocky